Faqja Kryesore Videot Video Të Ndryshme
Ky link ju dërgon direktë në youtube, shikim të këndshëm.
Ky link ju dërgon direktë në youtube, shikim të këndshëm.
“U bëftë ajo që mendon gruaja e jo ajo që mendon Nëna”
Në kohën e sotit,
ndodhi ajo që ishte menduar nga shumë burra dhe Nëna. Një ditë prej ditësh një djalë i ri dhe i
martuar, në moshën 28 vjeçare, ishte lodhur më nga papunsia dhe nga varfëria,
saqë mendoi shumë dhe vendosi për të dalur për të kërkuar punë dhe pse jo me
shpresë që do të gjente ngase shpresat i kishin vdekur ka muaj që po, mirëpo, përsëri
mblodhi tërë forcën për të dalur përsi për të kërkuar punë me shpresën e vetme
dhe me të voglen që do të gjente atë që dëshironte.
U
bë gati dhe përshendetej së pari me prindërit e vetë dhe gruan e tij, dhe dul në
qytet kërkonte punë, dul pas drekës dhe u bë gati akshom dhe ende s’mund të
gjente punë, përseri fjalët e njejta sikur i tërë qyteti biznesor i kishte mësuar
përmendesh dhe pothuajse secila firmë secila kompani i thoshte fjalët e
pashpresa: “për momentin s’kemi nevoj për puntorë por më lë ndonjë kontakt që
pastaj të t’thëras nese bëhët ndonje vendë i lire”, dhe kaq, dhe duke u kthyer
në shtëpi në pas akshomit dhe pa shpresë takon një shokë të vjetër me të cilin
ishin miqsi më shumë se 10 vite të tëra.
Historia fillon këtu.
Të dy shokët e vjetër
dhe të mirë, të pandashem dikur, tani që koha kishte kaluar dhe rradhë u
takonin, tani ishte fati që të çmalleshin.
Duke
u çmallur me biseda të ndryshme, shumta dhe të gjata, ky djali s’e shikonte dotë
telefonin e tij të mençurë, por as familja s’kishte mundësi t’i telefononin
ngase prinderit s’kishin të impulsa në të, dhe gruasë iu kishte blloku telefoni
dhe as që u ndezej më.
Duke
u përshëndetur shoki me shokin, dhe u ndanë dikur pas disa orëve, më pasë ai
shoku ia mbathi për tek udha e vetë e ky djali vazhdonte përsëri me mërzinë që
e priste tek dera e ndarjes së shoqërimit që ishte me shokun e tij.
Më
pasë gjatë rrugëtimit me mendime të shuymta dhe mërzia që ia kishte kalpuar
mendjen vazhdonte për tekë asgjëkundi, sepse nuk e dinte as sa është ora dhe
vetëm se që e dinte që është bërë terrë por kjo nuk e pengonte ajo ngase kshtu
e kishte tërë jetën e vazhdonte në erresirë
Nga
çasti në çastë familja e tij mendonin dhe filluan të mërziteshin nga mungesa e
tij, dhe filuan të mendonin dhe gjëra prej më të ndryshmev, sa që babai dhe nëna
filluan të mendonin se ndoshta ka hyrë në ndonjë problem e mos e ka zënë sherii
në ketë natë, por gruaja mendonte mos ndoshta është njoftuar me ndonje femër
tjetër dhe sonte s’do të kthehet në shtëpi.
Ky
djali gjatë rrugëtimit për në shtëpi e pa një vajzë të re dhe që qante pa reshtë,
sa që tha me ndihmën e ZOTIT do të i afrohem dhe të i ndihmoj, sa që tha me
lejen e t’madhërishimit ALLAH, do të i ndihmoj aç sa kamë mundësi, dhe filluan
hapat drejt saj e cila ishte e humbur në një skaj të betonit të një park ii
cili gjindej afër disa ndërtesave të medha dhe të pabanuara.
Iu
afrua dhe e përshëndeti dhe duke dashur të i ndihmonte asaj dhe filluan bisedat
dhe aty u njoftuan, më pasë gjatë bisedave të ndryshme duke qarë hallet e veta
dhe duke u njoftuar rastësishtë vijnë disa djemë të ri, dhe aty kur i pa ata
tre djemt kjo vajza filloj të u frikësonte dhe më tepër,dhe ky djali e pa sa është
ora dhe u mundohej që t’e ndalonte më të keqën, mirëpo vajza kishte pasur faj më tëper se sa ata tre
djelmoshat e ri, dhe filluan që të ofendojnë këtë vajzë me fjalët më banale në
historin shqiptare, dhe s’kishin të ndalur bisedimet rrethë atyreve dhe këtij
djalit të përvuajtur, sa që nga çasti në çastë vetëm se nuk kërciste përleshja
në mes tyreve, dhe pas gjysme ore bisedasht vetëm se u acëruan bisedimet e
tyreve dhe filluan përleshjet, ngase ky djali dëshironte të mbronte atë vajzë
ngase e konsideronte tamam si motrën e vetë, mirëpo shqiptari kujna t’ja gjojjnë
hallin, dhe filluan përleshjet në mes atyreve treve dhe possa kërse grushit i
pare ne mes ktij djalit dhe atij biseduesit, shokët e fij filluan të luftojnë
kunder ktij djalit që mbronte vajzen, por duke iu falenderu shtetit pra policic
se kosoves që ishin disa polic civil aty që para pak qastesh kishin arrit dhe
iu bashkangjiten ktij djalit dhe pse ky djali dy i paloj n’tokpor te tretin
s’mundi se s’kishte më force për të vazhdu luften ngase ishte i pergjakur se
bashku me ata të tretë të tjerë dhe me arritjen e shërbyesve civil të policis së
Kosovës, dhe u rehatuam të gjithë dhe vazhduam së pari ne spitalin regjional me
përcjelljen e PK, dhe më pasë ata tre djemtë famëkeqë në “Heotel Sefaja” ndërsa djali së bashku me vajzen në Spitalin
e Qytetit, dhe ç’është më e mira ndodhi e dyta, aty për aty ndryshoj fati për të
gjithë.
Prindërit
filluan të mërziteshin dhe më tepër sa që nga mërzia nëna filloj të sëmuret,
babai gjithashtu, dhe gruaja e mërzitur nga vonesa e burrit që të tretë filluan
të i humbisnin shpresat dhe të dilnin në rrugë për të kërkuar djalin e vetëm që
kishte mbetë në atë shtëpi. Duke dalë nga dera e shtëpisë, cingron telefoni,
dhe me padurim e kapë babai dhe flet, kush ndëgjon nga policia se djalin e
kishin në spital, dhe pastaj morren rrugettimin pas mesnatës dhe u takun në
dhomat e spitalit, dhe më pasë shefë një vajzë të re duke i shërby të lënduarit.
Babai s’dinte çfarë të bënte, nëna nga mërzia kur pa në atë gjendje djalin, dhe
gruaja nga xhelozia kur pa svajzën duke i ndihmuar burrit të sajë.
Po
në atë çastë duke filluar të bisedonin familja e djalit rrethë çeshtjes së ksaj
ngajrje, posa arritën dhe familja e vajzës. Dhe aty fillon tregimi tjetër.
Dhe
që në atë momentë prindërit ndryshuan mendjene së bashku me gruan dhe të gjithë
njëherësh thanë: “Mos U bëftë kurr ajo që
mendon gruaja dhe Nëna”, ngase me të vërtetë ndodhi ajo që mendonte nëna
dhe ajo që mendonte gruaja sepse gruaja gjithënjë mendon se burri i saj po
shkon me ndonjë femër tjetër e nëna gjithëmonë mendon mos ndoshta djalin e saj
po e nxen ndonjë taksiratë.
Dhe
që në atë moment ndryshoj fati i djalit dhe i tërë familjes, ngase djali së
bashku me gruan filluan të punonin në kompaninë e familjes së asaj vajze dhe
vajza i ndihmonte familjes së këtij heroit shpëtimtarë.
No comments:
Post a Comment